zaterdag 28 februari 2015

De eerste jonge geitjes

Vanaf afgelopen donderdag was het zover; in een tijdsbestek van ruim een week moet een elftal geiten bevallen van in totaal ongeveer 18 kleintjes. De eerste twee werden donderdag omstreeks het middaguur geboren. Het zijn twee meisjes, waarvan er een de donkere kleuren van de vader heeft en de ander de lichtere kleuren van de moeder. De bevalling is vlekkeloos verlopen, de moeder heeft alles zonder hulp kunnen doen. De jonge geitjes mogen één dag rechtstreeks bij de moeder drinken en daarna krijgen ze de moedermelk via de fles. Na ongeveer een week gaan de kleintjes dan naar diverse belangstellenden, die ze verder met de fles groot brengen en het restant gaat naar een opfokcentrum, deels voor het vlees en deels voor de reproductie op latere leeftijd. Omdat de boerin Josette haar kudde wil laten inkrimpen, blijven er geen kleintjes op de boerderij.
Verder betekent het deze week hard werken en 's nachts om de drie uur even kijken of er iets onderweg is en of het goed gaat. Ik hou de lezer op de hoogte!



 

maandag 23 februari 2015

Veel lammetjes

Een van mijn dorpsgenoten heeft ongeveer 200 schapen en sinds december houden die zich vooral bezig met lammeren. Het gevolg is volle stallen met schatten van lammetjes. Als je ze met elkaar ziet spelen blijf je kijken; ze klimmen over elkaar heen en op de ruggen van de moeders of van de moeders van hun neefjes of nichtjes, dat maak allemaal niet zoveel uit. Het ras wat ze hier hebben is een kruising tussen Texelaars en Charolaise en dat levert een lammetje op met een kale neus. De blauwe of rode nummers staan er bij de geboorte nog niet op, maar dat doet de eigenaar om ze bij hun moeders thuis te kunnen brengen. De lammetjes blijven een paar maanden lopen en gaan dan helaas naar de slacht.
Voor ons zelf beginnen de geboorten van de kleine geitjes a.s. donderdag. In totaal zijn er 11 geiten drachtig en binnen een week moet alles gebeurd zijn. Daarna blijven ze nog een week via de fles van de moedermelk genieten en gaan dan naar een opfokcentrum, daar brengen ze dan €7 per stuk op. Vanaf het moment, dat de kleintjes vertrokken zijn begint het melken en kaasmaken. Tweemaal per dag tot ongeveer half juli en daarna nog 1 keer per dag totdat het in oktober stopt. En dan komt de bok weer op bezoek voor de volgende ronde. Dat is ongeveer de jaarcyclus van de geitenkaaswereld. Per seizoen levert een geit ongeveer 150 tot 200 liter geitenmelk, goed voor 300 tot 400 kaasjes, die op een 6-tal verschillende markten verkocht worden. Omdat het leven  niet al te duur is hier, kun je van ongeveer 30 tot 40 schapen een leefbaar inkomen verwerven. Gelukkig heb ik mijn pensioen!




 

woensdag 18 februari 2015

Het hele dorp....

Tijdens de nieuwjaarsbijeenkomst van Collonge-la-Madeleine komt er altijd een journalist om de jaarlijkse dorpsfoto te maken, die vervolgens in de plaatselijke krant verschijnt met een kort verhaal. Zo ook dit jaar op vrijdag 16 januari.
Op twee inwoners na was het hele dorp aanwezig en dat leverde een goed beeld op van deze hechte samenleving, die vervolgens op 19 januari de krant sierde.
Ik zal u bij deze een toelichting geven bij alle op de foto zichtbare dorpelingen en ga daarbij van links naar rechts:

Heleen van Haendel, de vrouwelijke helft van het nederlandse huisartenechtpaar, dat sinds een jaar met hun twee kinderen bij mij schuin aan de overkant woont. Daarnaast Christiane, sinds afgelopen jaar weduwe, die bijna haar hele leven al hier woont in een klein huurhuisje met naast haar dochter Maryse, die met man en twee kinderen tijdelijk op het dorp wonen, omdat hun nieuwe huis in de omgeving van Beaune door brandstichting niet meer bruikbaar is. De juridische afhandeling van dit voorval gaat nog twee jaar duren en pas daarna wil de verzekering geld uitkeren. Dan kom ik zelf in beeld, maar schuin achter me staat iemand wiens gezicht niet te zien is, hij heet Manu Vollot en is veehouder met ongeveer 450 koeien en 150 schapen, etc. hij is getrouwd en woont met zijn vrouw en dochter van twee jaar in een nieuwgebouwd huis pal naast het huisartsen echtpaar. Eind maart hoopt zijn gezin zich uit te breiden met een zoon. Schuin voor mij en een kop kleiner staat Josette Esteves, sinds vijf jaar weduwe en boerin met een biologische boerderij met geiten, ganzen, kippen, fruit, etc. Haar vier zoons zijn het huis uit en twee van hen staan op diverse markten met haar producten, o.a. een heerlijke geitenkaas. Met haar ben ik sinds kort bevriend. De lange man achter haar is de nederlandse huisarts Geert van Haendel met zijn zoontje Cesar van twee jaar oud op z'n arm.Het meisje recht naar beneden bij de tafel is hun dochter Orfelia van 7 jaar oud. Tussen haar en haar vader staat Sandrine, moeder van een zoon van 18 jaar, die reeds lang op het dorp woont met haar man Jean Philip, die als agrarier werkt. Het meisjeskopje tussen Orfelia en Cesar is van de dochter van de kantonnier. De vrouw en man daarnaast is een echtpaar dat veel onroerend goed bezit in ons dorp. De vrouw is tevens gemeenteraadslid. Dan met stropdas de burgemeester Maurice Chamoy, met achter hem bijna onzichtbaar zijn vriendin. Dan de vrouw met donker haar,  zij is de vrouw van Manu Vollot en verwacht dus eind maar haar tweede kind.De gezette donkere jongen voor haar is de zoon van de kantonnier. Naast haar en nog net iets kleiner staat haar schoonmoeder Claudette, die tevens ruim 25 jaar gemeentesecretaris is. De man achter haar is Jean Louis Laurent, sinds kort gepensioneerd dierenarts, gemeenteraadslid en plaatsvervangend burgemeester. De jongen met bril voor Claudette is een van de vier kinderen van de varkensboer Chevalier. Dan komt met lichtgkleurde kraag de kantonnier van het dorp met naast hem Pierre Chevallier de varkensboer en voor hem nog een van zijn vier kinderen. Dan volgt zijn oudste dochter met lichtgekleurde vest en naast haar , haar donkergekleurde vriend. Tussen hen in de kop van moeder Chevallier genaamd Dae en tenslotte nog een van de vier kinderen Chevallier.
De twee dorpelingen die ontbreken zijn:  Marie, mijn overbuurvrouw van 87 jaar, zij gaat vroeg naar bed en een man wiens naam ik niet ken, maar die verwilderd leeft in een huisje zonder licht elektriciteit en water en zich in leven houdt met het bewerken van wat lapjes grond.

Dat alles tesamen is dus het dorp Collonge-la-Madeleine van waaruit ik u groet.
   

woensdag 11 februari 2015

De wilg wil wel.

Naast mijn huis staat een heel oude geknotte wilg van circa 200 jaar. Toen ik het huis kocht was deze wilg minstens 12 jaar niet meer gesnoeid en waren de takken dik en groot geworden en complete bomen, die vanuit de stam van de oude wilg maar liefst 12 meter hoog gegroeid waren. Op 14 augustus 2012 moest ik hem opnieuw laten knotten omdat de uitgegroeide takken gevaar opleverden voor de bovengrondse elektriciteitsdraden en het huis. Met behulp van een groepje buren met tractor, motorzaag en hoogwerker hebben we hem toen letterlijk een kopje kleiner gemaakt en stond het huis bij avond ook ineens weer in de volle avondzon.
Omdat de restant oude wilg nog steeds springlevend is, waren er inmiddels weer takken van 6 meter lengte uitgegroeid en heb ik die gistermiddag eigenhandig weer ingeknot.  Als ik dat iedere drie jaar doe, kan ik het zelf en lopen de draden en het huis geen risico. De middagen hier zijn wat betreft het weer comfortabel om buiten te werken, zonnetje en zo'n 10 tot 12 graden geeft je een voorjaarsgevoel.
De wilg is nu weer kaal en vanmiddag ga ik de takken in stukken zagen om over een paar jaar hiermee de kachel aan te maken. Het is een genot om op deze manier buiten te werken en bij de avondzon vangt mijn zijgevel weer de warme zonnestralen op om zodoende ook droog en warm te blijven.
Hierbij wat foto's van augustus 2012 en natuurlijk van gisteren.
 2012
 febr 2015

dinsdag 10 februari 2015

Onthaasten

Als je uit het Nederlandse stadsleven op het Franse platteland terecht komt merk je ineens dat "vrije tijd"een relatief begrip is. In het begin krijg je de indruk dat de Fransen alleen maar "vrije tijd" hebben. Als je ze ziet werken besteden ze tenminste de helft van hun tijd aan kletsen met elkaar. Ze werken van 8 tot 12 en gaan dan 2,5 uur rustig thuis eten, om daarna nogmaals 3 tot 4 uur te werken. Het met elkaar kletsen en het uitgebreide eten is voor hen belangrijker dan het leveren van kwantitatieve prestaties op het werk. Als je een bekende tegen komt, kun je de ontmoeting niet afmaken met een simpele "goede morgen" ; nee, dat kost je minimaal een kwartier en laat vooral niet merken, dat je daar eigenlijk geen tijd voor hebt! Als de Fransen jou zien werken van 's morgens 8 tot 's avonds 6 noemen ze je courageus oftewel een moedige doorzetter.
Maar maak je vooral geen zorgen, dat ze zo over je blijven praten, want na enige maanden hier ga je je vanzelf aanpassen aan hun gedrag. Je wordt op den duur ook "lui" om maar een Nederlandse term te gebruiken en ik bespeur bij mezelf, dat mijn werkdagen steeds korter worden en mijn eetpauzes steeds langer en ik vind het zelfs gezellig om onderweg een kwartiertje met iemand over niets te babbelen. Om nog maar niet te spreken over de maaltijden in familieverband, die vooral op de zondagen plaats vinden. Die beginnen met een apero omstreeks het middaguur en eindigen meestal niet voor het einde van de middag of het begin van de avond, zeker niet als het in de buitenlucht plaats vindt. 
Het Nederlandse begrip onthaasten is hier op mijn leven in ieder geval van toepassing. In de ochtend ben ik behoorlijk ijverig aan het werk tot ongeveer 12 uur. Dan uitgebreid wandelen naar de maaltijd, eten en weer terug wandelen, zodat de dag dan aardig gebroken is. In de middag nog 2 tot 3 uur wat werken en dan vooral buiten als het niet te nat of te koud is, gevolgd door het voorbereiden van het uitgebreide avondeten. Na dat avondeten is de avond meestal voorbij, want het late naar bed gaan zoals in Nederland, lukt ook al niet meer, want tenslotte sta ik de volgende dag wel weer om 7 uur op! Dat heb ik dus nog niet afgeleerd.
Als het je lukt is "onthaasten" een leuke sport, die ik iedereen kan aanbevelen.   

maandag 2 februari 2015

Het bevrijdingskruis in Autun

Gisteren zijn we met de hele familie naar het bevrijdingskruis getogen aan de rand van de stad Autun, ongeveer 20 km van Collonge.  Het kruis, dat geweldig hoog is en van natuursteen gemaakt, ligt op een berg die pal over de stad uitkijkt. Bovendien hebben ze de bomen in de richting van de stad gedeeltelijk gekapt, waardoor je een geweldig uitzicht hebt. Door de hoogte was daar ook veel sneeuwval en het zicht was niet al te best. De sfeer was er niet minder om en voor de kinderen was het een feest om met het sleetje de helling af te glijden. Op de foto kleinzoon Sohan, die een maandje ouder is dan mijn kleindochter Jolie in Drenthe. Gezien de foto's hier en in Drenthe genieten ze allebei even veel van de sneeuw dit jaar!
G



roetjes van iedereen hier aan iedereen daar!
 

zondag 1 februari 2015

Mijn werkdag in Collonge

Het leven in een dorp van 32 inwoners is iets heel anders dan het leven in welke plaats ook in Nederland. Alles is hier stil en rustig en als er een persoon of auto langs komt, ken je ze en je weet meestal ook waar ze heen gaan of wat ze gaan doen. Nu in de winter is het echt helemaal stil; alleen de boeren die nog wat vee in de wei hebben lopen komen af en toe langs met een rol hooi op de vork van hun tractor, ze steken hun hand op en tien minuten later zie je ze terugkeren. Hun meeste werk speelt zich af in de schuren, waar op dit moment de lammetjes en de kalfjes geboren worden. Buiten werken is vanwege de koude en sneeuw niet echt aangenaam en dat laat je dan ook maar liggen voor de betere tijden. En toch in deze rust verveel ik me niet en geniet van iedere dag.
Iets over mijn dagelijkse bezigheden:  om 7 uur sta ik op en ontbijt ik en omstreeks 8 uur ga ik aan het werk. Nu in de winter is dat schrijfwerk, omdat mijn atelier niet verwarmd is kan ik daar niet schilderen. Ik ben de biografie van Jan Giesen aan het afschrijven en sinds gisteren ook begonnen met het schrijven van mijn lezing voor de KCE van 24 maart a.s. over de haat-liefde verhouding tussen de fotografie en de schilderkunst. Vanaf 8 uur tot ongeveer 12 uur zit ik dus achter de computer met een uitzicht over de landerijen en de bergen naast me. Mijn huis ligt op 400 eter hoogte en ik heb een vrij zicht van ongeveer 10 km vanuit mijn stoel achter de pc. Tussendoor drink ik een mok echte franse oploskoffie d.w.z. 60% chicorei en 40% koffie. Om 12 uur moet ik dan echt de benen strekken en wandel ik naar de boerderij van Josette (1 km vanaf mijn huis) om daar de franse warme maaltijd te gebruiken. Om 1 uur wandel ik meestal weer terug, dan kan het eten meteen even zakken.
Op dinsdag, donderdag en zaterdagmorgen wordt de ochtend onderbroken door de bakker, die dan aan de deur komt en ervoor zorgt dat ik vers brood heb.
Afhankelijk van het weer begin ik de middag meestal met wat buitenwerk of werk in het atelier om mijn zitvlak wat beweging te geven en de rest van het lichaam in conditie te houden. Verder bereid ik het avondeten dan voor, want in de avond eten we bij mij. Omstreeks 5 uur wandel ik weer naar de boerderij om te helpen met het voederen der geiten, kippen, ganzen, etc. hetgeen in de wintertijd ongeveer 2 uur in beslag neemt. Vanaf 26 februari worden de kleine geitjes geboren en breekt een drukkere tijd aan. Dan moet er s'morgens en s'avonds gemolken worden en kaas gemaakt worden de daar help ik dan in de avond bij en het werk is dan pas omstreeks 21.00 uur klaar, waarna we bij mij gaan eten. Daarna ben ik dan ook echt moe. Wat gewoon heel prettig is, is de dagelijkse afwisseling tussen het geestelijk werk in de ochtend (schilderen en schrijven) en het fysieke werk in de middag en avond. Dit houdt de geest en het lichaam in conditie en dat in samenwerking met de biologische maaltijden van de producten uit het eigen bedrijf geeft dit het geheel een gezond gevoel.
Hierbij nog wat foto's van hedenmorgen en tot lezens of horens.