Afgelopen zaterdagavond op mijn terugreis uit St Maurice, waar we met de hele familie nieuwjaar gevierd hebben, stopte mijn Ford Transit zomaar ineens op 100 km van mijn huis af. Het was koud, donker en mistig maar gelukkig stond ik op een stuk rechte weg, zodat mijn knipperlichten door het aankomend verkeer tijdig gezien konden worden. Wat te doen? Frankrijk kent geen wegenwacht en ik kende geen garage in de buurt waar ik was. Toen maar de familie in St Maurice gebeld en die namen ogenblikkelijk actie. Een van de jongens kwam per auto naar ons toe en een ander ver familielid bleek in de buurt van onze pechplaats te wonen en werd door de familie gebeld en bood direct aan om met zijn 4X4 naar ons toe te komen om ons daarvandaan te slepen. Binnen 30 minuten was iedereen ter plaatse en vertrok de optocht richting de boerderij van het verre familielid, waar we na 20 minuten en vele bochten in de mist aankwamen. De Transit kon daar blijven staan en de andere jongen uit St Maurice zou ons naar huis rijden. Even een drankje ter afscheid en tijdens het daarbij behorende gesprek liet ik weten al bang te zijn voor een storing, omdat de Transit inmiddels 205.000 km op de teller had staan en nog nooit enig defect vertoond had. Ik was daarom aan het uitkijken naar een kleine boodschappenauto naast de Transit, voor het dagelijks gebruik.Het familielid waar we op bezoek waren, opperde plotseling dat zijn buurman een leuke kleine auto te koop had staan, die in staat van nieuw was, van de eerste eigenaar, die bovendien zelf monteur was, veel kilometers had gemaakt en door al deze eigenschappen geschikt leek als boodschappenauto, waarnaar ik aan het uitkijken was. Dus wij met z'n allen naar de buurman, waar inderdaad een prachtige Renault voor de deur stond met het bordje à vendre. De kleur was hetzelfde als de Transit, dus dat pastte uitstekend. Even wat heen en weer praten en de koop was besloten en wij konden onze weg vervolgen, zij het in een andere auto!
We waren maar twee uur later thuis, dan oorspronkelijk de bedoeling was, maar met een andere auto.
Nu ben ik dus eigenaar van twee auto's, want ik neem aan dat de Transit gerepareerd gaat worden, en in Frankrijk ben je dan geen uitzondering. Dat komt voornamelijk omdat ze geen wegenbelasting kennen en omdat de verzekeringen goedkoper zijn dan in Nederland. Als je in Frankrijk een auto koopt, zoals ik dat deed op zaterdagavond, moet je naar de sous-prefectuur om hem te laten registreren, hetgeen ik vandaag gedaan heb. Je betaalt dan eenmalig een bedrag afhankelijk van het soort auto en het vermogen en krijgt vervolgens de carte-gris, oftewel een kentekenbewijs. Even langs een garage om kentekenplaten te laten maken en op de auto te laten zetten en klaar is Jan. Al met al kost mij dit ongeveer € 230 en verder hoef ik nooit meer iets te betalen voor het gebruik van deze auto op de wegen. Ik moet wel verzekeren en dat komt in mijn geval op € 17 per maand. Dit systeem is dan ook de reden, dat je veel oude auto's op de weg ziet en bijna niemand z'n oude auto wegdoet. Wel is er de verplichte APK eenmaal per twee jaar, maar dat doet bijna niemand met z'n oude auto omdat de controle hierop niet via de registratie gaat, maar via oom agent, die daarvoor de auto moet staande houden en de papieren vraagt ter controle. Maar de meeste oom agenten hebben daar geen tijd voor en de kans op controle is daarom minimaal. Zo werkt het in Frankrijk en voor het bedrag van 30 euro in de maand kan ik me twee auto's veroorloven, wat overigens op het platte land geen overdreven luxe is, want zonder auto heb je niet te eten. Op de foto mijn nieuwe auto, trots voor mijn atelier.
tot spoedig
Geen opmerkingen:
Een reactie posten